EPISTEMOLOGÍA. TAREA 2

2020ko urakan denboraldia Atlantikoan eta Karibean. Bi astean maila goreneko bi urakan Nikaraguako toki beretik sartu dira. Eragindako hondamendia, izugarria. Hildakoak, asko, larregi, baina, hala ere, gero eta gutxiago dira. Azken urte luzeetan urakanak aztertu, ulertu eta iragarpen nahiko onak egitea lortu da. Horri esker, gaur egun, aukera dago hildakoen kopurua asko txikitzeko. Ondorioak desberdinak dira herrialdearen arabera, baina urakanen inguruan dagoen ezagutza denen eskura dago eta horrek bizi asko salbatzen ditu. Eta hori, ezinbestean, zientziari esker lortu da.

Baina, urakanena adibide txiki bat besterik ez da. Zientziari esker testu hau ordenagailuan idazten ari naiz. Zientziari esker, testu hau zuk beste ordenagailu, tableta edo mugikorrean irakurriko duzu. Zientziari esker ama izan naiz. Zientziari esker nire aita eraman zuen gaixotasunak sendatze itxaropena du. Zientziari esker 2020ko pandemia ez da 1918koa bezain hilgarria. Zientziari esker…

Amaigabeko zerrenda litzateke. Eta bai, zientziak ez du beti gauza bera esaten, batzuetan kontrakoa. Baina ezagutzaren behin-behinekotasunaren irakurketa negatiboa egin beharrean, hau da, ezin naiz zientziaz fida etengabe aldatzen ari delako pentsatu beharrean, irakurketa positiboa egiten dut nik. Zientziak beti izango du galderak egiteko grina eta erantzunak aurkitzeko beharra. Galdera baten erantzunak beste hainbat galdera sortuko ditu. Eta niri konfiantza ematen dit jakiteak zientziak etengabe sortzen diren arazoei irtenbideak bilatuko dizkiela, betiere ebidentzietan oinarrituta. Eta horrek, konfiantza, segurtasuna ematen dit.

Ziurgabetasunak ziurgabetasun, hori da ezagutzaren bidea. Bide zabala, gorabeheratsua eta bihurgunez josia. Baina hori da zientziaren bidea, bizitzaren bidea. Erabaki onak libreki hartzea ahalbidetzen duen bidea, edo behinik behin, erabakirik onenak; urakan baten alertaren aurrean zer egin, gaixo gaudenean norengana joan edota txertoa jarri bai ala ez.

Behin lagun batek esan zidan, eta gerora askotan entzun behar izan dut, zientzia oso “hotza” dela. Gure inguruan gertatzen diren gauzen arrazoiak jakiteak emoziorik eragiten ez duela eta “misterioa” kentzen diola bizitzari. Erabat kontra nago. Eklipse bat ikusten dudanean emozionatu egiten naiz. Eta ez soilik berez ederra delako. Zergatik gertatzen den, nola gertatzen den eta hurrengoa zehazki noiz gertatuko den jakiteak emozioz betetzen nau. Ederra iruditzen zait. Zientzia ederra da eta emozioz beteta dago. Betaurreko egokiekin begiratzea besterik ez dago.

Ederra eta liluragarria. Liluragarria nor garen, non bizi garen, zergatik edo besteren bat ote dagoen galdetzeko eta erantzuten joateko gaitasuna garatzen jakin dugulako. Zientziaren eskutik iluntasuna argi bihurtzen saiatu eta saiatzen garelako. Etengabeko borroka hori miresgarria iruditzen zait, pazientzia eta pasio handiz egindako lan gogorra. Miresmena sentitzen dut grabitatea edo erlatibitatea lehen aldiz imajinatu zuten horiengan, galdera potoloak egin eta erantzun borobilak topatu zituztenengan. Baina, baita egunero oinarrizko zientzian lan egin duten eta lanean ari diren guztiengan. Aurkikuntza edo aurrerapauso handienak ez baitira pauso txiki horiek gabe posible.

Urakanak aurreikusteko gai gara, baina orain galdera berriei erantzunak topatu behar zaizkie. Erantzun horiek zientziak emango dizkigu. Nola ez dut ba zientzia maitatuko! Bere osotasunean, bere gabezia eta ziurgabetasunekin, erantzun gabeko galdera guztiekin. Eskaintzen digun esperantzagatik.